γείτων

γείτων, ονος, ὁ, ἡ,

A neighbour, borderer,

γείτονες ἠδὲ ἔται Μενελάου Od.4.16

, cf. 9.48, Hes.Op.346, etc.; opp. σύνοικος, Pl.Lg.696b;

γ. τινός E.IT1451

, X.An.3.2.4; τινί ib.2.3.18; ἐκ τῶν γ. or ἐκ γειτόνων from or in the neighbourhood, Ar.Pl.435, etc.;

οἷον ἐκ γ. φωνὴν θηρευόμενοι Pl.R.531a

;

λύχνον ἐκ τῶν γ. ἐνάψασθαι Lys.1.14

;

ἐκ γ. τῆς πατρίδος μετοικεῖν Lycurg.21

, cf. Str.10.4.12; rarely

ἀπὸ γ. D.S.13.84

; ἐν γειτόνων (sc. οἴκοις)

οἰκεῖν Men.Pk.27

, Luc.Philops.25, etc.;

τὸ χωρίον τὸ ἐν γ. D.53.10

: metaph., ἐν γ. εἶναι to be of like kind, Luc.Icar.8: prov.,

μέγα γείτονι γείτων Alcm.50

, cf. Pi.N.7.87.

II as Adj., neighbouring, bordering, πόλις, πόντος, Id.P.1.32, N.9.43; χώρα, πύλαι, ῥοαί, A.Pers.67 (lyr.), Th.486, S.Aj.418 (lyr.): c. dat.,

Ἀθήναις γ. πόλις E.Ion294

;

νεκροῖσι γ. θᾶκοι Id.HF1097

; also in Prose,

ἡ γ. πόλις Pl.Lg.877b

;

οἱ γ. βάρβαροι Jul.Or.2.72c

: neut.

γεῖτον Hsch.

: neut. pl.

γείτω IG2.814a

B36.

III [full] γίτονας (sic)· τὰ δύο αἰδοῖα, Hsch.